[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] [Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] Dünyanın Yaratılısı Ve Savaşın Kökleri Cesaretle savaşırsınız, onurla savaşırsınız... Peki aslında
ne için savaşırsınız?
Savaşımızı, şövalyelerimizin neden savaştığını anlayabilmek için
çoğunluğun unuttuğu bazı gerçekleri yeniden gün
ışığına çıkarmalıyız. İçinde bulunduğumuz savaşın kökleri
evrenin başlangıcına dek uzanıyor. Ne de olsa dünya hep
bugünkü gibi bir yer değildi.
Bizim zaman diye adlandırdığımız dönemden önce yalnızca mistik bir
boşluk vardı ve bu boşlukta çok eski, hiçbir özel şekli olmayan
enerjiler dolanıyordu. Bilinmeyen bir sebeple bu eski enerjiler yavaş
yavaş biçim kazanmaya başladı. Bu cisimleşme/maddeleşme sırasında çok
özel bir güç bilinç kazandı.
Logos adındaki bu gücün tek amacı kendi yansımasını yaratmaktı. Yüksek
dağları, derin vadileri ve masmavi gökyüzü ile Carnac dünyasına ilk
şekil veren o oldu. Sonra, kayaları yontması, vadileri ve okyanusları
doldurması için suyu getirdi. En sonunda dünya mistik boşlukta turkuaz
renkli bir mücevher gibi salınan muhteşem bir yere dönüştü. Ancak,
Logos tatmin olmamıştı. Yarattığı nehirlerin, okyanusların ve göllerin
ihtişamına tanıklık edecek birilerinin olması gerektiğini hissediyordu.
Kayalar ve dağlar tek başlarına görkemliydi fakat hiçbirinde hayat
yoktu.
Logos, dağları yapmak için kullandığı enerjiden artanlar ile hayatı
yarattı. Artık suda yüzen balıklar ve toprakta yetişen ağaçlar vardı.
Ardından yeryüzünde hayvanlar belirdi ve gökyüzünde kuşlar süzülmeye
başladı. Logos, son olarak, kendisine benzeyen insanları yarattı.
İnsanlar, Logos gibi, dünyayı kendi ihtiyaçlarına göre şekillendirme
gücüne sahipti.
Bir süre herşey yolunda gitti. Logos, insanlar onu Tanrı diye
adlandırıyordu, durumdan memnundu; yarattıkları ise kendilerine
bahşedilen dünyanın tadını çıkarıyordu.
Oysa yakında hepsinin huzuru bozulacaktı.
Yansıması olan insanları yaratma telaşı içinde Logos, bir enerji
parçasına biçim vermeyi atlamıştı. Unutulan bu parça, yüzyıllar
boyunca, karanlık bir vadide güzel bir cisme dönüştürüleceği anı
bekledi durdu.
Başlarda oldukça sabırlıydı.
“Logos’un benim için özel bir planı vardır.” diye düşünüyordu. “Belki de beni neye dönüştüreceğine henüz karar vermedi.”
Uzun bekleyişin sonunda, biraz ilgi gördükten sonra terkedilen her
bilinçli varlığın yaptığı gibi, sabrı tükendi ve öfkesi kabarmaya
başladı. Logos’unkine benzeyen bilinci sayesinde, unutulan bu enerji
parçası yavaş yavaş kendine biçim vermeyi başardı. Üstelik insanlar
gibi sınırlı bir şekli yoktu, aksine her değişimde insanların
sınırlarının ötesine geçiyordu. Değiştikçe daha da güçleniyor,
unutulduğu için duyduğu öfke gitgide büyüyordu.
Logos, Unutulan’ı nihayet hatırladığında çok geç olmuştu. Unutulan,
kendine Pathos adını veren bir varlığa dönüşmüştü. Logos’un gücüne kafa
tutacak kadar kuvvetliydi, fakat içinde ondaki merhametin zerresini
taşımıyordu. Aksine, Logos’un özenle yarattığı herşeyi mahvetmek için
yanıp tutuşuyordu. İntikam almak uğruna yaptığı ilk hamle dünyaya
Değişim getirmek oldu.
Pathos’un getirdiği Değişim yüzünden dört mevsim, gece ile gündüz,
hayat ve ölüm ortaya çıktı. Pathos için bu yeterli değildi, kendisinin
duyduğu acıyı ve terkedilmişlik hissini Logos’un da tatmasını
istiyordu. Pathos, bir avuç kumu aldı; her bir kum tanesine, ileride
insanlığın günahları olarak anılacak, en karanlık duygu ve dürtüleri
doldurdu. Ardından her bir zerreyi alıp insan doğasına ekti. İnsanlar
Logos’tan uzaklaşmaya ona yüz çevirmeye başladı. Hükmetmeye ve yok
etmeye yarayan hırsı, şehveti ve arzuyu tatmışlardı.
